Eu son a voz do pobo,
que canta e rí con íl,
a voz que chora.
Eu son a voz do pobo
que berra e se ergue
e dí ó vento:
"Estamos pedindo...
Estamos a pedir
eternamente..."
Eu son a voz afogada
que reventa.
Son a arma que leva
ó mundo a súa protesta.
Eu son o camiño da verdá,
a concencia dos oprimidos.
Eu son a forza do espertar,
a voz que berra
dende a tebra.
Lois Dieguez