O Tempo

Fogueirada do tempo, fogueirada
sin flamas, sin presencias polo sangue.
” Han de volver os días máis felices,
todo será de luz como dinantes”.

O tempo vai decíndonos:
“vinde a xogar meniños, máis adiante”,
o tempo vai falándonos
con invisibles fitos e sinales.
“Eiquí será. Eiquí. Vinde outra vez,
eiquí será esa luz pola que orades”.

I o tempo vaise espindo
da poéira de cinzas, do follaxe
que un día figuraban rosas, froitos,
latexos, corazós, pedras durábeles.

Vinde, sigue decindo,
“aixiña, vinde aixiña, camiñantes”.
Os nosos limpos corazós cansados
vanse erguendo no amor pra outros combates.
“Vinde -sigue decindo- vinde, vinde”,
cal se estivese afora un dios brilante.

E vamos e seguimos
na mesma soedá, na mesma cárcere.

¡Ahí queda eso, compañeiros!

António Tovar